Είμαι και εγώ ένας από τους νεοέλληνες, που μέχρι στιγμής, έχουν καψαλιστεί μόνο τα πόδια του από την οικονομική και κοινωνική πυρκαγιά που πριν από μερικά χρόνια ξέσπασε στην Ελλάδα, και όχι μόνο. Σχεδόν σε ολόκληρο τον “καθωσπρέπει” κόσμο, σε όλα τα “καλά” τα σπίτια. Θα μου πεις, όταν καιγόταν το σπίτι του γείτονα εσύ τι έκανες φίλε μου;(Αργεντινή, Τουρκία, Ισλανδία και άλλες χώρες που δέχθηκαν “βοήθεια”). Ότι έκανε όλος ο (φαινομενικά) απλός κόσμος. Νομίζαμε με το φτωχό μυαλό μας (όσο είχε απομείνει σώο από την φρενίτιδα, που χρόνια, βίωνε μέσα στους απάνθρωπους καθημερινούς ρυθμούς αυτού του “πράγματος” που τελείως αδικαιολόγητα πια, ονομάζουμε ζωή) ότι οι όπως πάντα Πανίσχυρες δυνάμεις της Παγκόσμιας Πυροσβεστικής, θα έσβηναν την πυρκαγιά γρήγορα προτού επεκταθεί στην γειτονιά από την μία, και από την άλλη λέγαμε, δεν πα να καεί το σπίτι του γείτονα, το δικό μας να είναι καλά. Κανένας μέχρι τότε δεν είχε καταλάβει (τουλάχιστον καθαρά), ότι η ίδια η “Πανίσχυρη Παγκόσμια Πυροσβεστική” ήταν αυτή που πολύ έξυπνα, μεθοδικά, υπόγεια και απίστευτα αποτελεσματικά εδώ και πάρα πολλά χρόνια με την βοήθεια των κατά τόπους καλοπληρωμένων, τοποθετημένων σε καίριες θέσεις, μασκαρεμένων εμπρηστών της (300 στο σύνολο στην δική μας περίπτωση οι “αρχιεμπρηστές” και κάμποσες δεκάδες χιλιάδες τα τσιράκια για τις χαμαλοδουλειές), είχε απλώσει με πολύ τάξη τα φιτίλια και τα εύφλεκτα υλικά.
Είχε τοποθετήσει τους εμπρηστικούς μηχανισμούς σε απόκρυφα, ύπουλα σημεία. Είχε προνοήσει έγκαιρα να καθαρίσει κάθε ίχνος ανθρωπιάς, αλληλεγγύης, περηφάνιας, αγάπης προς τον συνάνθρωπο και πολλές άλλες άκρως ενοχλητικά ποιοτικές και αληθινές ανθρώπινες αξίες που σίγουρα και αποδεδειγμένα υπήρχαν σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού αυτής της ορκισμένης Αμερικάνικα(και όχι μόνο) πια, γωνίτσα της γης, που λέγεται Ελλάδα(ή τρ- Ελλάδα, όπως πολύ σωστά, κάποτε είχε τραγουδήσει ένας γνωστός και μη εξαιρετέος ντόπιος καλλιτέχνης) . Και την κατάλληλη στιγμή, αστράφτει βροντά και παίρνουν φωτιά τα φιτίλια. Έτυχε πολύς κόσμος να κάθεται επάνω στους εκρηκτικούς μηχανισμούς και έγινε κομμάτια πριν καλά-καλά καταλάβει από πού του ήρθε, πολύς κόσμος κάηκε και νοσηλεύεται στην εντατική με καθολικά εγκαύματα και πάρα πολύς ακόμη κάθεται και παρακολουθεί αποσβολωμένα, αμήχανα και φοβισμένα (περιμένοντας την σειρά του για την πυρά ντοπαρισμένος με αντικαταθλιπτικά, τρελόχαπα, αλκοόλ, νικοτίνη και ουσίες κάθε είδους προσπαθώντας να απαλύνει τον πόνο που πολύ καλά το ξέρει ότι αργά ή γρήγορα θα νιώσει)έχοντας στα πόδια του την σιδερένια μπάλα του κατάδικου που με δυσκολία εδώ και πάρα πολύ καιρό σέρνει καταδικάζοντας κάθε του κίνηση. Ξέροντας ότι όσο και να προσπαθήσει στο τέλος δεν θα προλάβει έγκαιρα να βγει από το φλεγόμενο κτίριο και ότι ούτε και η ΠΠΠ θα σβήσει την φωτιά και ας έχει παρατάξει όλο της το δυναμικό με τις καλές του τις “στολές”, τα όμορφα “προσωπεία” και τα “υπερσύγχρονα κατασβεστικά μηχανήματα” που όλοι ακούμε από τα αναθεματισμένα τα ΜΜΕ και όσο και να προσπαθούμε δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι στο καλό εννοούν ότι είναι και τι στο διάολο στο τέλος κάνουν.
Έτσι λοιπόν μέσα σε αυτό το πανηγύρι που άλλος πηδάει και άλλος πληρώνει και άλλος στο τέλος καίγεται, εδώ και πάρα πολύ καιρό, μου ήρθε η απελπισμένη ύστατη σκέψη της μετανάστευσης σε χώρες μακρινές και ονειρεμένες. Δεν θα είμαι ούτε ο πρώτος ούτε και ο τελευταίος σκέφτηκα. Προκειμένου να καούμε ολοκληρωτικά ας κάνουμε μία ύστατη προσπάθεια προτού παραδώσουμε τα όπλα. Βάζω που λέτε μπρος, να βελτιώσω την ξένη γλώσσα, ως άκρως απαραίτητο εφόδιο, και ξεκινάω την έρευνα στον κόσμο να δω που θα καταλήξει η ζωή μου. Αρχικά σαν ιδέα μου άρεσε. Καινούριοι τόποι, καινούριοι άνθρωποι, άλλες ευκαιρίες, μια καινούρια αρχή βρε αδερφέ.
Φυσικά και δεν περίμενα αυτό που θα ακολουθούσε μετά από μερικές μέρες. Απίστευτο. Εγώ ο Δημήτρης άρχισα να σκέφτομαι, ότι, δεν θα ήθελα να φύγω από τον τόπο μου, από τα μέρη που μεγάλωσα. Εγώ που χρόνια διατυμπάνιζα ότι θα ρίξω σε κάποια φάση της ζωής μου την μαύρη πέτρα πίσω μου και ας πάει να κουρευτεί και η Ελλάδα και οι Έλληνες της. Η πίκρα πλημύρισε όλο μου το είναι, στεναχωρήθηκα, μπερδεύτηκα, το ξανασκέφτηκα και το ξανασκέφτηκα και το σκέφτομαι ακόμη. Ο όρος μετανάστης πιστεύω ότι δεν κολλάει στην περίπτωση μας. Είμαστε διωγμένοι. Καταδιωκόμαστε. Έχουν αμολήσει τα σκυλιά και τρέχουμε να σωθούμε. Είμαστε απελπισμένοι, απογοητευμένοι. Μας έχουν βάλει κάτω όλα μας τα ιδανικά και τα πατάνε όλοι τους μαζί. Και οι δικοί μας και οι άλλοι, οι ξένοι. Αυτό το σκηνικό βγάζει πολύ πόνο και πίκρα. Μίσος και παράλληλα θέληση και δύναμη να μην το βάλουμε κάτω. Είστε καλά ωρέ κλεφταράδες ; Πάτε καλά ; Θα μας διώξετε από τα σπίτια μας ; Θα μας τα πάρετε όλα ; Θα μας ξενιτέψετε για να την περνάτε φίνα και ωραία ; Θα διαλύσετε κάθε έννοια της Δημοκρατίας στον τόπο τον οποίο ανακαλύφθηκε ; Θα τα ισοπεδώσετε όλα στο όνομα του κέρδους των αγορών και του δικού σας; Θα μας ξεπουλήσετε ; Δεν σας έχει μείνει σταλιά φιλότιμο ; Αυτό το ντόπιο αγαθό το έχετε χάσει από καιρό μου φαίνεται. Δεν το πίστευα ότι θα το έπαιρνα τόσο βαριά αλλά σαν να αλλάζω γνώμη με τον καιρό. Μέχρι την τελευταία ώρα θα αφήσω ανοιχτό το ενδεχόμενο του να μην φύγω.
Μόνο και μόνο γιατί ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΙ να φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης. ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΙ να με ληστεύουν, να με πηδάνε και στο τέλος να θέλουν να με διώξουν κιόλας. ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΙ όλα αυτά τα αποβράσματα να γελάνε εις βάρος μου. ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΙ να με ταλαιπωρούν μία ζωή ατιμώρητοι. ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΙ να με κλέβουν μπρος στα μάτια μου, να καταστρέφουν το μέλλον μου. Το δικό μου και της οικογένειας μου. ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΙ να με περνάνε για εντελώς ηλίθιο. Αυτοί οι ΑΛΗΤΕΣ και οι “συνάνθρωποι” μας που είναι ταγμένοι μαζί τους, με παρωπίδες που δεν τους αφήνουν να δουν το πραγματικό τους όφελος και μαζί με τους αρχιεμπρηστές μας ταλαιπωρούν μέχρι την τελευταία μας ώρα, αυτής της ζωής που ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΑ ΚΑΝΕΝΑΣ δεν έχει το δικαίωμα να ελέγχει και να εξουσιάζει, να καταστρέφει και να διαλύει.
ΑΥΤΟΙ να φύγουν και όχι εμείς. Αυτοί και τα τσιράκια τους που βρίσκονται παντού γύρω μας. Όλα τα κομματόσκυλα που στήριξαν και στηρίζουν όλων των ειδών τις εξουσίες όλου του κόσμου μόνο για το προσωπικό τους όφελος. Αυτά τα ΑΧΡΗΣΤΑ και ΧΑΜΜΕΝΑ ΚΟΡΜΙΑ.
ΑΥΤΟΙ να φύγουν, να τους εξορίσουμε όλους σε ένα ερημονήσι και ας τους κάνουμε την μεγάλη χάρη να ζήσουν αρκεί να μας αφήσουν ήσυχους να ζήσουμε την ζωή ΜΑΣ. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να μας ελέγχει. Εμείς τους το δίνουμε καθημερινά με την συμπεριφορά μας. Ο φαινομενικά ΑΠΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.
ΕΜΕΙΣ τους δίνουμε την δύναμη. ΕΜΕΙΣ θα τους την πάρουμε πίσω.
ΑΥΤΟΙ πρέπει να φύγουν και όχι εμείς.
Δημήτρης Γ. Γιάντσος
* Το Θασόραμα δηλώνει ρητά ότι κάθε άποψη, σχόλιο, κείμενο, πληροφορία και γενικότερα Γραπτό Περιεχόμενο εκφράζει αποκλειστικά τις σκέψεις, τις απόψεις και την αισθητική του Χρήστη και σε καμία περίπτωση την ίδια την Ιστοσελίδα Θασόραμα, η οποία και αποποιείται ολικά οποιαδήποτε ευθύνη που τυχόν θα απορρέει από το Γραπτό Περιεχόμενο ρητώς επιφυλασσόμενη για κάθε νόμιμο δικαίωμά της σε περίπτωση που υπάρξει περίπτωση αξίωσης τέτοιου.
