Γράφει η Ναυσικά Γκράτσιου.
Έχω μια προαιώνια και υποδόρια φίλη, που τα έχει όλα! Εκτός από συναρπαστικός άνθρωπος, είναι και εξαιρετική σκηνοθέτης, που έρχεται από πολύ μακρινές και σπάνιες διαδρομές και επίσης, βαθιά γνώση και ευαισθησία.
Πριν από μερικά χρόνια, πήρε την απόφαση να πάει και να ζήσει μόνιμα στη Θάσο, αφήνοντας πίσω δουλειές, παιδιά κι εγγόνια, φίλους και μονταζιέρες, και κάθε αστική συνήθεια, απ’ αυτές που μας κρατάνε όλους σιδηροδέσμιους στον μικρόκοσμό μας.
Η Δέσποινα Πανταζή (αυτή είναι η φίλη μου που σας περιγράφω), αγαπάει το ψάρεμα, το θέατρο και την ελευθερία της. Εκεί, που διάλεξε να φτιάξει τη νέα της πατρίδα τα βρήκε όλα αυτά μαζί κι έτσι πέρασε στην πολύ αραιοκατοικημένη σφαίρα των μακάρων…!
Όποτε (πολύ συχνά, δηλαδή) τη σκέφτομαι, πάντα μέσα μου την καλοτυχίζω και την μακαρίζω γι’ αυτήν της την απόφαση, κι ας μου λείπει φριχτά…
Όταν, λοιπόν, πριν λίγες μέρες, έμαθα τυχαία, πως στο Βαφοπούλειο ανεβαίνει το έργο «Ελένη εκ Θάσου», μια κωμωδία γραμμένη από τον Δραμινό δάσκαλο, Βασίλη Μανθόπουλο, από τη δημοτική θεατρική ομάδα Θάσου και τη σκηνοθεσία την υπογράφει η Δέσποινα, άφησα στη μέση ό,τι έκανα και την Παρασκευή 8.1 το βραδάκι, βρισκόμουν στο θεατράκι του Βαφοπουλείου, στριμωγμένη στην τελευταία καρέκλα, που βρήκα στο κατάμεστο από κόσμο θέατρο, κάτι απολύτως σπάνιο για ερασιτεχνική παράσταση, που συνήθως μαζεύει μόνο τους συγγενείς και τους φίλους των ηθοποιών.
Με το που ξεκίνησε το έργο και εμφανίσθηκε ο χορός μαζί με τον θεό Διόνυσο (Γιάννης Βλαχογιάννης), συνειδητοποίησα, ότι αυτοί οι ερασιτέχνες, μόνο ερασιτέχνες δεν έμοιαζαν να είναι. Τί ρυθμός, τί αρμονία, τί συντονισμός με ο δύσκολο, έμμετρο και ομοιοκατάληκτο, ελαφρώς «μποστικό» κείμενο, να ρέει τόσο άνετα, τόσο αέρινα και διασκεδαστικά…!
Η ιστορία της «Ελένης εκ Θάσου», που την έπαιζε η Μαρία Προδρόμου, μπέρδευε το μύθο της Ελένης του Ευριπίδη με ένα λάθος του Πάρη, που τον μέθυσε ο Διόνυσος, κι αντί να πάει στη Σπάρτη να κλέψει την Ελένη, πήγε στη Θάσο και βρήκε μια ντόπια Ελένη, η οποία και τελικά έφθασε στην Τροία, ενώ η άλλη, η ορίτζιναλ, βρέθηκε στην Αίγυπτο.
Εκείνη τη βραδιά, πίστεψα ότι «θα μείνω» από τα πολλά γέλια. Από πού ν’ αρχίσω; Από τη μάνα της Ελένης (Ελένη Κακηράκη) που θύμιζε κωμικό γκάμας, τον Βασίλη Φωτιάδη, που έπαιζε τον τρυφερό αδελφό της τον Λαλάκη;
Η ορίτζιναλ Ελένη με τις ξανθιές μπούκλες και τη γερμανική προφορά (Μπάρμπαρα Χέιντεν) ανέχθηκε με αξιοπρέπεια το πιεστικό φλερτ του ζουμπουρλού Θεοκλήμενου (Άγγελος Γιαννόπουλος), η παραμάνα της, η υπέροχη κυρία, Πιπίνα Θεοφανέλη, κάλυπτε και τις ανάγκες του χορού, που έκανε σπαρταριστές παρεμβάσεις, ενώ η κ. Μαρούλα Σολωμονίδου ενσάρκωσε τον Μενέλαο, που επιτέλους έφθασε στην Αίγυπτο και την πήρε την Ελένη του πίσω στη Σπάρτη και ησυχάσαμε, έτσι νομίζαμε δηλαδή, γιατί , εκείνη την ώρα, σκάνε μύτη επί σκηνής οι Διόσκουροι κι εκεί πλέον πέσαμε από τις καρέκλες μας από τα γέλια. Βέβαια, ούτε η Ελένη εκ Θάσου έμεινε παραπονεμένη, γιατί βρέθηκε και γι’ αυτήν ένας Πάρης… από την Πάρο (Τάσος Μπίλλιας).
Ήταν όλοι τους υπέροχοι για ό,τι κάνουν, για το πώς το κάνουν και για το πόσο πιστοί είναι σ’ αυτό που κάνουν, γιατί μόνοι τους κάνουν τα πάντα: σκηνικά , κουστούμια, προώθηση, όλα τα μικρά και τα μεγάλα που χρειάζεται μια θεατρική παραγωγή.
Τους λάτρεψα και με χαρά έμαθα πως ετοιμάζουν καινούργιο έργο κι ένα φεστιβάλ μονολόγων. Όπου σκέφτομαι να πάω, τρέχοντας! Μήπως και πάμε και για κανένα ψάρεμα με τη Δέσποινα, την καπετάνισσα!
Πηγή: Thinkfree.gr
